دیپ هاوس :Deep House-سبک معروفی از زیر شاخه های موزیک house  که در آن از سمپل های به اصطلاح توهم زا یا عمیق استفاده می شود و دارای بازه حدودیBPM (سرعت یا تمپو موزیک) 110 تا 120(آهسته) میباشد که بسیار کاربردی برای استارت برنامه دی جی یاwarm Up  است.

مینیمال هاوس-Minimal House :یکی دیگر از پرطرفدارترین زیر شاخ های سبک Techno مینیمال هاوس است که مورد استفاده بسیاری از دی جی ها در Beach Party ها و SunRize Festival ها میباشد که مقداری از سبک دیپ هاوس ریتمیک تر شده و دارای بازه حدودی BPM 120 تا 125 است.

تِیک هاوس-Tech House:از سبک های فوق ریتمیک و مورد استفاده بسیاری از دی جی ها در کلاب ها و فستیوال های بزرگ با بازه BPM  125 تا 128 که به عنوان Background یا پشت زمینه بسیاری از موزیک های معروف که از بیس ضعیفی دارند به منظور ریتمیک کردن آن میتوان استفاده نمود.

تریبال هاوس-Triball House:تلفیق انواع سازه های کوبه ای مانند داربوکا،پرکاشن و….با موزیک هاوس به منظور هیجان و ریتم بخشیدن به آن را سبک تریبال هاوس میگویند،

که متاسفانه در کشور عزیز ما این سبک با سبک 8&6 کاملا اشتباه گرفته شده که در مهمانی های به اصطلاح لاکچری مورد استفاده قرار میگرد،که نام دیگر آن در فرهنگ لغت موزیک دنیا هاوس قاسم آبادی میباشد.

اسیدهاوس (به انگلیسی: Acid house) زیرشاخه‌ای از موسیقی هاوس است که روی قالب‌های تکرارشونده و هیپنوتیزمیترنس‌مانند تاکید دارد، که معمولاً همراه با صدای نمونه برداری شده خواننده یا خط‌های محاوره مانند به جای استفاده مستقیم از خواننده و شعر است. هسته سرکوب‌کننده صدای سبک فوق توسط دی جی‌های اهل شیکاگو که استفاده از دستگاههای سینث سایزر-سیکوئنسر الکترونیک تی بی۳۰۳ را تجربه می‌کردند در اواسط سالهای ۱۹۸۰ میلادی توسعه پیدا کرد. اسید هاوس سپس به بریتانیا، استرالیا و قاره اروپا گسترش پیدا کرد به طوری که توسط دی جی‌های روزهای اوایل موسیقی رِیو پخش می‌شد. در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی، قطعات و میکس‌های مجدد کاپی‌کَت سبک اسید هاوس را به جریان اصلی موسیقی معرفی کرد که تحت تاثیر سبک‌های پاپ و موسیقی رقص می‌بود.

با نام مستعار صدای اسید، سبک موسیقی اسیدهاوس تفاوتی عمده با سبک‌های نوظهور دیپ هاوس و یا وکال هاوس پیدا کرد که آنرا کمینه‌تر، خیلی سبک‌تر و یا با غیاب سازبندی و به طور کلی سخت‌تر یا صدای ترنسی تری نسبت به آنها داشت. این جهت‌گیری دوراهی به عنوان جداسازی زودهنگامی در موسیقی هاوس ثبت شد که به صورت مستقیم همبسته به پیدایش سبک هارد دنس و ترنس می‌شد که نقطه عطفی در عرصه توسعه موسیقی رِیو بود. سرسختی این سبک حاصل اکتشاف صدای عجیبی بود که توسط سینث سایزر خط باس رولند تی بی ۳۰۳ تولید می‌شد. هنگام پیچ و تاب دادن ریتمسرراست ۴/۴ که توسط تعداد زیادی از سبک‌های موسیقی هاوس و تکنو به صورت مشترک استفاده می‌شد، برای تولید ریتم‌های بسیار قوی و ضربه‌ای تری نسبت به سبکپاپ یا موسیقی الکترو، برنامه ریزی شده بود. هردوی این عناصر در بیشترین قطعه‌هایی که به عنوان هسته اصلی صدای اسیدهاوس شناخته شده‌اند، دیده می‌شوند. دیگر صدای معروف شرکت رولند صدای درام ماشین تی آر ۸۰۸ بود که به صورت مشترک استفاده می‌شد. اسیدهاوس بر موسیقی رقص به صورت محسوسی با در نظرگرفتن تعدادی از قطعه‌های موسیقی الکترونیک که اسیدهاوس را به صورت مرجعی از استفاده از سبک‌های دیگر مانند ترنس – گواترنس – سای ترنس – برک بیت – تکنو – تریپ هاپ وموسیقی هاوس، تحت تأثیر قرار داده‌است.

نیو دیسکو یا نیو هاوس (به انگلیسی: Nu-disco or Nu-house) سبکی از موسیقی رقص قرن ۲۱ است که در رابطهٔ مستقیم با علاقهٔ مجدد همگان به موسیقی دیسکوی دههٔ ۱۹۷۰ و اوایل دههٔ ۱۹۸۰،^[۱] ایتالو دیسکو و بوگی اوایل تا اواسط دههٔ ۱۹۸۰، یورو دیسکوی سنگین و متکی به سینث‌سایزر و زیبایی‌گرایی پی فانک است. از سال ۲۰۱۳ و هنگامی که آثار دیسکو مانند هنرمندانی چون دفت پانک (با همراهی نایل راجرز)، جاستین تیمبرلیک، بریک‌بات، برونو مارس و رابین تیکجدول‌های رتبه‌بندی موسیقی پاپ را در بریتانیا و ایالات متحده پر کردند، سبک نیو دیسکو بسیار رایج شد. این روند در سال ۲۰۱۴ و هم‌زمان با پر شدن جدول‌های رتبه‌بندی از آثاری با سبک و سیاق مشابه از هنرمندانی همچون مایکل جکسون،کیتی پری و فارل ویلیامز نیز ادامه پیدا کرد.

پراگرسیو هاوس (انگلیسی: Progressive house) شاخه‌ای از موسیقی هاوس است که اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی در بریتانیا ظهور کرد و پیامد طبیعی سیر «تعالی» (progression) موسیقی هاوس در اروپا و آمریکا بود. موسیقی پراگرسیو هاوس -همچون دیگر گونه‌های پراگرسیو- بر تمایزش با موسیقی هاوسِ استاندارد و عامه‌پسند، و اولویت‌بخشی به شیوه‌های تجربی و نوجویی زیبایی‌شناسانه تأکید دارد.